zorgvrager die zich niet goed kan uiten

Wie kan een voorbeeld geven uit van een zorgvrager die zich niet goed kan uiten?

Communicatie via de app is een vorm van non verbale communicatie

1. ja
2. nee

Bij non-verbale communicatie zet je andere middelen in. Vaak wordt gedacht aan lichaamstaal: de gezichtsuitdrukking van iemand tijdens een gesprek (zoals glimlachen of fronsen), de arm- en handbewegingen die hij maakt, en de houding die hij aanneemt.

Maar non-verbale communicatie bestaat ook uit tekens en symbolen. Denk bijvoorbeeld aan muziekschrift, emoticons in een bericht, of iconen in een voorlichtingsfolder. Ook kun je je zonder woorden uiten door beelden te gebruiken, zoals tekeningen of foto’s. (bron learnbeat)

Een sensorische verwerkingsstoornis is een verstoorde verwerking van prikkels in de hersenen.

Dysartrie is een stoornis van de articulatiespieren. De zorgvrager kan zijn spieren niet meer goed aansturen, waardoor hij niet goed meer kan spreken.

Dysartrie kan veroorzaakt worden door spasticiteit, een verlamming of een coördinatieprobleem. De zorgvrager kan hierdoor minder goed verstaanbaar worden of soms helemaal niet meer spreken. Als iemand helemaal niet meer kan spreken door problemen met de spieren, is er sprake van anartrie.

Spraakapraxie is een motorische programmeerstoornis van het spreken die ontstaan is door hersenschade.

Een zorgvrager met afasie heeft hersenletsel waardoor hij de taal niet meer goed kan gebruiken. Zowel het spreken als het begrijpen, het lezen of het schrijven kan verstoord zijn.

De vorm en de ernst van de aandoening is afhankelijk van de plaats en de uitgebreidheid van het hersenletsel, het taalvermogen vóór het hersenletsel en iemands persoonlijkheid.

Een zorgvrager met lage gezondheidsvaardigheden is niet goed in staat om informatie over gezondheid te verkrijgen, begrijpen, beoordelen en gebruiken. Dat maakt het lastig om beslissingen te nemen over zijn gezondheid.

Laaggeletterden zijn vaak onzeker. Ze schamen zich en proberen te verbergen dat ze laaggeletterd zijn. Het is dus niet altijd meteen duidelijk dat iemand laaggeletterd is.

Dat kan voor problemen zorgen. Bedenk maar eens hoeveel informatie je via teksten krijgt, zoals informatiefolders, bijsluiters, afsprakenkaarten en e-mails.

Je kunt een laaggeletterde zorgvrager vaak ook herkennen aan het feit dat hij therapieontrouw is. Dit gebeurt er als iemand therapieontrouw is:

Vragenlijsten worden niet ingevuld.

Medicijnen worden verkeerd gebruikt.

Symptomen blijven bestaan ondanks de behandeling.

Medicijnen worden niet besteld via herhaalrecepten.

Er is één vorm van afasie?

1. ja
2. nee

sommige mensen met afasie kunnen taal wel goed begrijpen, maar kunnen zichzelf niet goed meer uiten (doordat zij de woorden niet kunnen vinden of geen zinnen meer kunnen bouwen). Andere mensen praten juist veel, maar zeggen onbegrijpelijke dingen. Zij begrijpen de taal vaak ook minder goed.

Er zijn verschillende soorten afasie:

afasie van Broca

afasie van Wernicke

amnestische afasie

globale afasie

Mensen met afasie kunnen problemen ervaren in :
spreken - begrijpen - lezen - schrijven

1. ja
2. nee

Kan je benoemen wat dit filmpje voor jou betekent in je rol als leerling VZ IG?

Bekijk de video ‘Wat is afasie?
Geef aan welke technieken de interviewer gebruikt om de zorgvrager te stimuleren om te gaan spreken.

1. pogingen om spreken aan te moedigen
2. vragen stellen die met ja of nee beantwoord kunnen worden
3. controleren of de zorgvrager echt zegt wat hij bedoeld
4. de zorgvrager vrager om iets te tekenen of schrijven om zich beter te uiten

De interviewer moedigt pogingen om te spreken aan, ook als de zorgvrager het even niet meer weet. Verder stelt hij veel gesloten vragen die de zorgvrager met ‘ja’ of ‘nee’ kan beantwoorden. Hij controleert of de zorgvrager zegt wat hij bedoelt door de antwoorden af en toe te herhalen. De zorgvrager zegt dan ‘ja.’ Bron (learnbeat)

Wat kan de interviewer nog meer doen om de zorgvrager te stimuleren om te gaan spreken?

Een zorgvrager met lage gezondheidsvaardigheden is niet goed in staat om informatie over gezondheid te verkrijgen, begrijpen, beoordelen en gebruiken. Dat maakt het lastig om beslissingen te nemen over zijn gezondheid.