4.7 De wereld in oorlog
1 / 26
Lesduur is: 50 minOnderdelen in deze les
Slide 1 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 2 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 3 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 4 - Tekstslide
Tussen april en juni 1940 veroverden Duitsland Noorwegen, Denemarken, Nederland, België, Luxemburg en dan Frankrijk.
Slide 5 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 6 - Tekstslide
https://nl.wikipedia.org/wiki/Wapenstilstand_van_22_juni_1940
De krijgsgevangenen (meer dan anderhalf miljoen) blijven gevangen tot een vredesakkoord wordt getekend.
De noordelijke helft, alsook de Atlantische kuststrook worden bezet door Duitsland; dit is de bezette zone die ongeveer drie vijfden van het grondgebied beslaat. De rest, grotendeels ten zuiden van de Loire gelegen, is de «vrije zone» die niet bezet wordt. Beide zones worden gescheiden door de demarcatielijn.
Frankrijk dient te voorzien in het onderhouden van het bezettingsleger.
In de vrije zone wordt de troepensterkte van het Franse leger beperkt tot 100.000 man en de troepen worden ontwapend.
Frankrijk behoudt de soevereiniteit over geheel zijn grondgebied, inclusief de bezette zone, de Elzas en het departement Moselle, maar in de bezette zone oefent Duitsland de rechten van de bezettingsmacht uit, wat inhoudt dat de administratie op correcte wijze met de bezetter dient samen te werken.
Het koloniaal imperium blijft eveneens onder het bewind van de Franse regering.
De oorlogsbodems vervoegen hun thuishavens uit vredestijd, zoals Cherbourg, Brest en Lorient die zich in bezet gebied bevinden.
Frankrijk moet de Duitse en Oostenrijkse politieke vluchtelingen op zijn grondgebied uitleveren aan Duitsland.
Slide 7 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 8 - Tekstslide
https://www.tracesofwar.nl/articles/5622/Treinstel-van-Compi%C3%A8gne.htm
Slide 9 - Tekstslide
https://www.annefrank.org/nl/timeline/205/adolf-hitler-in-parijs/
Albert Speer, Adolf Hitler en Arno Breker op het Trocadéro voor de Eiffeltoren. Een gehurkte cameraman maakt een opname van Hitler voor een bioscoopjournaal. Parijs, 23 juni 1940.
Fotocollectie: NARA (National Archives and Records Administration), Verenigde Staten
Slide 10 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 11 - Tekstslide
De bedoeling van de Duisters was door een groot aantal bombardementen de Britten tot overgave te dwingen. Als de Luftwaffe het luchtoverwicht op de Noordzee en boven Engeland had, kon de Duitse marine samen met de Wehrmacht vervolgens een invasie in Engeland uitvoeren. In de zomer van 1940 was ging de Luftwaffe over tot actie.
Drie fasen
De slag bestond uit drie delen: De slag om het kanaal, Operatie Adelaar en het bombarderen van vliegvelden. De gevechten boven het Kanaal verliepen meestal in het voordeel van de Duitsers, aangezien hun bommenwerpers werden geëscorteerd door grote groepen jagers, die de RAF numeriek overvleugelden. Deze gevechten waren voor de Duitse luchtmacht een goede manier om de sterkte van de RAF te testen en om hun piloten de nodige gevechtservaring op te laten doen.
Op 13 augustus werd overgegaan op Operatie Adelaar. Het duurde vijf dagen. Duitsers vielen de havensteden Plymouth en Southhampton en de vliegvelden in Hampshire en Kent aan. Van 24 augustus tot 6 september besloten de Duisters om te gaan bombarderen. Londen werd aanvankelijk nog ongemoeid gelaten. Göring besloot na een reeks aanvallen van de RAF op Berlijn, dat Londen het hoofddoel van de Duitse aanval moest zijn. Hij hoopte op die manier het moreel van het Britse volk te breken.
Bombardementen op Londen, het begin van the Blitz
Zodoende vertrokken op 7 september 372 bommenwerpers en 642 jachtvliegtuigen richting Londen om de stad aan te vallen. In de strijd die volgde, verloor de RAF 290 vliegtuigen, de Luftwaffe 380. Acht dagen later, op 15 september, lanceerde de Luftwaffe wederom een grootscheepse aanval op Londen. Maar toch was het rendement voor de Duitsers beperkt. De moraal van de bevolking brak niet, en de RAF hield stand. Wel moesten de inwoners van Londen wekenlang overleven in schuilkelders en in metrostations. De serie bombardementen kwam onder de Britten bekend te staan als the Blitz, een verbastering van het Duitse woord voor bliksem.
De Britten hadden de jagers verdeeld over bases door het land, waardoor de schade aan het materiaal beperkt bleef. De Britse vliegtuigfabrieken draaiden inmiddels op volle toeren. Een neergeschoten toestel was voor de RAF nog wel te vervangen. Maar daarmee was de RAF niet uit de problemen. Door de hgevige luchtgevechten waren de verliezen groot. De RAF verloor in hoog tempo haar meest ervaren gevechtspiloten. Ervaring die juist broodnodig was om de nog onervaren versterkingen heelhuids door de eerste gevechten heen te loodsen. Hetzelfde gold echter voor de Luftwaffe. Ook voor de Duitsers waren de verliezen enorm. Daarbij hadden de Duitse piloten als nadeel dat zij, wanneer ze zich met hun parachute het vege lijf redden, krijgsgevangen werden, terwijl RAF-piloten die een crash overleefden, vaak snel weer met een nieuw vliegtuig het luchtruim kozen. Beide luchtmachten streden op het uiterste van kun kunnen en hadden nauwelijks reserves meer.
Radar
De Engelsen wonnen uiteindelijk grotendeels door de technologische vooruitgang. Britse vliegtuigen waren namelijk voorzien van een snufje dat de Duitsers niet hadden: radar. Daardoor wisten de Britten nog voordat de vijandelijke vliegtuigen in zicht waren waar ze de Duitsers ongeveer konden verwachten. Daarbij speelde de strakke organisatie van de RAF een grote rol. Een efficiente manier van communiceren zorgde ervoor dat de hoogste bevelhebbers altijd een actueel beeld hadden van welke squadrons paraat stonden, welke al in gevecht waren en welke squadrons nog bijgetankt, geladen of gerepareerd moesten worden. Die combinatie zorgde ervoor dat de vliegtuigen van de RAF vanuit controlecentra efficient naar de aanvallende Duitse vliegtuigen werden geleid. Daar konden de Duitsers in taktisch opzicht niks tegenin brengen.
De Duitsers trekken zich terug
De plannen voor een invasie tegen Engeland werden op 31 oktober afgeblazen. De aandacht van Hitler en Hermann Göring richtte zich hierna op de voorgenomen invasie in Rusland. De Duitsers achtten de Britten, ook al waren ze niet overwonnen, namelijk niet meer in staat hen veel schade toe te brengen. Wel gingen de nachtelijke bombardementen op Engelse steden nog door tot in 1941.
Desondanks zorgde de Slag om Engeland ervoor dat Groot-Brittannië een factor van belang bleef als oorlogvoerende mogendheid. Winston Churchill zei over de piloten van de RAF: "Nooit in de geschiedenis van de oorlogvoering hebben zovelen zoveel te danken gehad aan zo weinigen"
Slide 12 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 13 - Video
Deze slide heeft geen instructies
Slide 14 - Tekstslide
De Duitse veldmaarschalk Friedrich Paulus en zijn Zesde Leger geven zich op 31 januari 1943 over aan het Rode Leger (het leger van de Sovjet-Unie). Van het Duitse leger is bijna niets meer over. Na vijf maanden strijd beleeft Duitsland een verpletterende nederlaag.Eind augustus 1942 begint het Duitse leger met een grote aanval om de Russische stad Stalingrad in handen te krijgen. De verovering heeft niet alleen een strategisch doel. Omdat de stad de naam draagt van Sovjetleider Jozef Stalin heeft ze een grote symbolische waarde. Beschietingen en bombardementen verwoesten Stalingrad, maar om de stad te veroveren moeten de Duitse militairen huis-voor-huis vechten met de soldaten van het Rode Leger. Ze worden daarbij beschoten door sluipschutters, die zich tussen de puinhopen verschuilen. Als de strenge Russische winter inzet, wordt de situatie nog slechter.
Voor het Rode Leger is de winter juist een voordeel. Het ijs is nu dik genoeg om tanks over de rivieren te laten rijden. Terwijl de straatgevechten doorgaan, lukt het de Sovjets eind november 1942 de stad met hun tanks te omsingelen. Het Duitse leger zit nu in de val, maar geeft nog niet op. Pas na zes weken valt het doek. Aan beide kanten zijn honderdduizenden soldaten gesneuveld.De Slag om Stalingrad is een belangrijk keerpunt in de oorlog. Het Duitse leger blijkt niet onverslaanbaar te zijn. Dit geeft de Sovjet-Unie weer hoop, net als de inwoners van de bezette gebieden.
Slide 15 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 16 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 17 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 18 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 19 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 20 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 21 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 22 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 23 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 24 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 25 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
Slide 26 - Tekstslide
Deze slide heeft geen instructies
