Een bijtgrage pony – Micky Dirkzwager
Toen ik een jaar of zes was, ging ik met mijn moeder langs bij een stal, om te kijken of ik paardrijles zou kunnen krijgen op één van de Shetlanders die ze daar hadden. We werden welkom geheten door een jonge vrouw die ons naar het stukje grond bracht waar de Shetlanders, Guido en Max, stonden. Ze legde ons uit dat Shetlanders weliswaar kleine schattige paardjes waren, maar erg eigenwijs konden zijn, vooral deze, en dat je met Guido een beetje op moest passen omdat hij nog wel eens een knauw kon geven. Als je een paard iets te eten gaf moest je sowieso goed opletten, want je moet het eten, een stuk wortel bijvoorbeeld, op je vlakke hand leggen, en niet met je vingers vast blijven houden, want dan zou het paard per ongeluk een hap van die vingers kunnen nemen. Mijn moeder draaide zich na deze uitleg naar mij om. Ik stond al bij de paardjes om ze te aaien, en toen schrok mijn moeder zich te pletter, want Guido was rustig bezig MIJN ARM OP TE ETEN.
Ze viel zowat flauw.
Gelukkig was het niet mijn arm, maar mijn SJAAL die Guido in koelen bloede weg probeerde te werken. Nadat mijn moeder een beetje was bekomen van haar acht rolberoertes mocht ik wonder boven wonder tóch op paardrijles op Guido. Hij was inderdaad heel eigenwijs, maar heeft nóóit meer een hap van mijn arm, of iets wat daarop lijkt, proberen te nemen.