Ik beginnen langzaam een kramp te krijgen van het stilstaan. Ik hebben dringend wat beweging nodig. Eindelijk zijn het zover, hij nemen me mee naar buiten. Hij gaan met zijn enorme gewicht op mijn rug zitten, net een halve olifant. Hij pletten mij bijna!
En alsof dat nog niet genoeg zijn, kunnen die domkop niet eens uitkijken waar hij rijden moeten. Ik zien het glas al van ver blinken, ik roepen nog ‘pssssst’, maar het zijn al te laat, ik hebben een gat in mijn band.
