Mender Marinus en zijn ongeëvenaarde spelkunsten
Zelfs Mender is ooit een kleine jongen geweesd. Geen baard, geen littekens, zijn neus stondt nog wat rechter en zijn oren waren kleiner.
Zo schattig als ie eruit zag, zo scherp waren zijn tandjes. Als er dan een vertederdde dame mij even over mijn bolletje wilde aaien, werdt dat vaak gevolgt door ijselijke kreten en snel teruggetrokken vingers. Mijn moeder had zo'n dame dan wel gewaarschuwt, maar ja, eigenwijs doen hè. En een muilkorf bij haar peuter vont ze
dan weer net iets te overdreven.
Een tuigje, voor op het strand, maar dat is een ander verhaal.
Ja, happen kon ik wel. Het liefst in een koekje of een ijsje. En soms dus een handje, maar hele vingers werden nooit verorbert.