‘Tot morgen, hè? Ik ga er snel vandoor, ik moet nog naar de supermarkt. Ik moet nog wat kopen om in de schoen te doen. Heb jij nog een leuk idee?’ Verrast kijkt Jessica haar collega Shamira aan. Ze heeft haar jas al aan. ‘Goh, dus jullie vieren gewoon Sinterklaas?’ zegt Jessica. ‘Ik bedoel…, nou ja, je bent Moslim…’ Jessica loopt rood aan.
‘Ik snap je vraag wel, hoor. Maar ik woon al zolang in Nederland. En mijn kinderen geloven honderd procent. Soms word ik gek van ze, zo druk als ze zijn,’ reageert Shamira lachend.
‘Dat hoort erbij,’ reageert Jessica opgelucht. ‘Zelf was ik vroeger ook niet te stuiten als Sinterklaas in het land was.’
‘Ha, ja ik ook!’ lacht Shamira. ‘Ik weet nog goed dat mijn broertje en ik voor het eerst onze schoen mochten zetten. Wij waren nét in Nederland, ik denk twee weken of zo. Ik kan me van onze komst naar Nederland niets herinneren, maar wel van de komst van Sinterklaas.’
Jessica kijkt haar verwachtingsvol aan, benieuwd wat er komen gaat.
‘Mijn moeder snapte het niet goed,’ vervolgt Shamira. ‘Dus wij mochten onze schoen zetten, buiten. In huis, dat hoorde niet, dat begrijp je. Ik was zo teleurgesteld toen er niks in zat. Nou ja, regen. We moesten met natte schoenen naar school.’