B, een 13 jaar oude jongen met moeilijk te behandelen epilepsie en een ernstige verstandelijke beperking toonde in toenemende mate vervelend en agressief gedrag, dat wil zeggen hij greep zomaar naar het gezicht van ouders en vreemden en prikte in de ogen. Dat ging ook gepaard met humeurig gedrag en gillen. Ook bij deze jongen werden allerlei epilepsie-gerelateerde verklaringen gezocht en onderzocht, maar de oorzaak bleek uiteindelijk toch een vorm van aangeleerd gedrag. Dit bleek bij gedragsobservaties thuis en in het kinderdagcentrum. Men was thuis en in het kinderdagcentrum gewend om, als men hem iets duidelijk wilde maken, zijn hoofd met beide handen beet te pakken zodat hij gedwongen was oogcontact te maken terwijl hij toegesproken werd. Deze handelswijze, met de beste bedoelingen natuurlijk, bleek averechtse effecten te hebben. Voor hem was dat een kennelijk agressieve benadering die hij op een wat plompe manier imiteerde en die tot veel onrust aanleiding gaf