Toen Martine terugkwam van huis, vroeg ik haar hoe het was gegaan. Ik bood haar nog een keer een contactmoment aan om zich te kunnen uiten, maar ze weigerde. Tijdens het avondeten zag ik dat ze steeds meer in zichzelf keerde.
Daarom vroeg ik haar nog een keer of ze wilde praten. In plaats van in te gaan op mijn aanbod, sneed ze zich even later in haar been met een hobbymes. Je kon de spieren bijna zien. Is het nou zo moeilijk om steun te vragen, om gewoon te vertellen dat je het erg vindt dat je niet thuis kunt zijn?