Karel van Mander is de schilder die meer verbonden is met idealisering, terwijl Rembrandt eerder de waarheid van de zichtbare en innerlijke mens trachtte vast te leggen.
Karel van Mander en idealisering
Karel van Mander, een schilder, dichter en kunsttheoreticus, wordt vaak geassocieerd met de idealen van de Renaissance. In zijn kunstwerken en geschriften (zoals Het Schilder-Boeck uit 1604) benadrukte hij de schoonheid en perfectie die kunstenaars zouden moeten nastreven. Hij pleitte voor een klassieke benadering, waarbij de natuur niet puur realistisch werd weergegeven, maar verbeterd en geïdealiseerd om een hoger ideaal van schoonheid en harmonie te bereiken. Zijn stijl sluit aan bij de traditie van Italiaanse meesters zoals Rafaël, die ook sterk gericht waren op idealisering.
Rembrandt van Rijn en realisme
Rembrandt daarentegen was een meester in het realisme en de emotionele diepgang van zijn schilderijen. Hij schilderde mensen zoals ze waren, met al hun imperfecties en karaktertrekken, en gaf vaak de voorkeur aan een intieme en persoonlijke benadering boven een geïdealiseerd beeld. Zijn portretten en zelfportretten tonen rimpels, asymmetrie en de invloed van tijd, wat sterk contrasteert met de verheven en geïdealiseerde stijl die Van Mander bewonderde.