Antonin Artaud vindt het gewone, klassieke en op tekst gerichte theater krachteloos. In zijn 'Theater van de Wreedheid' staat niet de dialoog, maar licht, geluid en beweging centraal. Hiervoor vindt hij inspiratie in Oosters theater. Door acteurs met elkaar te laten vechten en een fysieke uitputtingsgrens te laten bereiken, probeert hij de rationele controle weg te nemen en hen te laten spelen vanuit hun onderbewuste. Met rauw, lichamelijk en schokkend theater wil Artaud een oergevoel aanspreken en de toeschouwer overrompelen en wakker schudden.