De systeemtheorie gaat er van uit dat de mens pas werkelijk begrepen kan worden
in de context van zijn relaties. Gedrag staat niet op zichzelf, maar is steeds
onderhevig aan invloeden vanuit de interacties en de sociale contexten waarin hij
leeft. Het analyseren van gedrag wordt daarom benaderd als een systemische
analyse van de beïnvloedende factoren op het gedrag.
In een systeemgerichte benadering van onderwijs, wordt leren en ontwikkeling
benaderd als een proces dat zich voltrekt in een transactionele relatie van individu
en omgeving. Vanuit dit interactief perspectief is er sprake dat individu en omgeving
elkaar voortdurend beïnvloeden en veranderen. Deze dynamiek in de verhouding
van mens en omgeving maakt het proces van ontwikkeling en leren betrekkelijk
onvoorspelbaar (Sameroff & Chandler, 1975).
2