Een klein zijweggetje tussendoor: hoe kan het nu eigenlijk dat er een imperativus bestaat in de aoristus? Je kunt toch geen bevel geven in de verleden tijd? (
Ging weg!)
Hier treedt de aoristus echt op als aspect, en niet als tijd. De aoristus geeft hier een afgesloten handeling aan, een actie (dus niet iets wat op de achtergrond gebeurt), een feit of een beginnende toestand (hij begon te lachen).
Een imperativus in de aoristus vertaal je dus altijd gewoon als een bevel in de tegenwoordige tijd!