Vandaag was weer zo'n typische dag in ons grote gezin. De zon scheen fel en het was een warme zomerdag. We begonnen de dag zoals altijd, met het wassen van de kinderen in de grote zinken teil. We hebben geen douche of badkamer, dus we maken er altijd een kleine ceremonie van, één voor één in hetzelfde water. Het is grappig hoe we er nu aan gewend zijn, het is gewoon een deel van ons dagelijks leven.
Mama en papa werken heel hard om voor ons allemaal te zorgen. We zijn met z'n zevenen, wat betekent dat er altijd wel iets te doen is. Papa is de hele dag aan het werk op de bouw, en mama is thuis druk bezig met het huishouden. Ik kan me geen leven voorstellen zonder haar. Ze staat vroeg op om de was met de hand te doen, iets wat tegenwoordig steeds zwaarder lijkt te worden nu we allemaal groeien.
We hebben weinig huishoudelijke apparaten. Een wasmachine of een stofzuiger zou haar zoveel werk besparen, maar die zijn duur en niet voor iedereen weggelegd. Mama vertelt vaak dat we het eigenlijk heel goed hebben. Ze zegt dat er nu vrede is en dat we niet in angst hoeven te leven zoals zij in haar jeugd tijdens de oorlog. Toch moeten we zuinig zijn. We verspillen niets, en alles wordt gerepareerd en hergebruikt totdat het echt niet meer kan.
Soms wens ik dat ik een moderne keuken had gezien zoals in die tijdschriften die mama soms krijgt van de buurvrouw. Ze zijn zo mooi en glanzend, met apparaten die eruitzien alsof ze toveren. Maar tegelijkertijd voel ik me dankbaar voor wat we wel hebben. Onze kleine wereld is eenvoudig, maar het is gevuld met liefde en zorg.