Dat hij jaloers was, betreft de vraag naar de oorzaak, niet naar de achterliggende reden. De jongen had toch moeten beseffen dat je zoiets nooit doet, maar het probleem is dat hij nergens spijt van heeft. Is deze jongen wel toerekeningsvatbaar?
Dat leidt tot een dieperliggend probleem: hoe komt het dat sommige mensen zich niets aantrekken van het lijden dat ze anderen aandoen? Dus dat het hen ontbreekt aan invoelingsvermogen?
Is dat omdat mensen bijvoorbeeld zondig zijn (dus dat ze niet luisteren naar God)? Of zijn ze van nature slecht? Of zijn ze slecht geworden door opvoeding en omgeving?