“Ik ga verder met mijn leven”
Hoeveel verdriet en pijn je ook hebt als nabestaande, er komt een dag dat je gaat proberen om het verdriet een plekje te geven.
Met ‘een plekje geven’ bedoelen we niet dat je iemand dan niet meer mist of dat je probeert om je overleden dierbare te vergeten.
Het betekent wel dat je probeert – met vallen en opstaan – om je leven in te richten zonder je dierbare om je heen. Je moet het dus meer zien als een aanpassing dan aanvaarding.
Simone, die haar jongere zus verloor toen zij achttien was, kan hierover meepraten: "Ik denk nu niet meer elke dag bewust aan haar, maar voel haar altijd wel. Ik ben een vrouw die een zus is kwijt geraakt. Het zit gewoon in me, dat verdriet, als een donkere wolk die soms even tevoorschijn komt. Ik kan wel verder met leven. Nadat ik een jaar op school niets had gedaan en was blijven zitten, heb ik het daarna afgemaakt, doorgestudeerd, de hele rataplan. Ik ben dus doorgegaan. Soms voel ik me daarover schuldig. Anna kreeg die kans niet, "
La durée de la leçon est: 100 min
