“’Ooit wil ik naar mezelf toe’, zeg ik zachtjes en duw de punaise door het zachte vlees van mijn navel.” Een boek vol gruwelijk metaforen en gereformeerde spreuken. Een boek wat wanneer het werd uitgebracht gepaard ging met heel wat kritiek, maar daarna overvloedig werd geprezen. De debuutroman van Marieke Lucas Rijneveld, De avond is ongemak. Wanneer de Familie Mulder hun oudste zoon Matthies verloor, ging alles de mist in. Moeder stopt met eten, vader wordt steeds afstandelijker. Een gezin waar alles wordt verzwegen: “Over de doden praten we niet, die gedenken we.” De kinderen, ‘drie koningen’ zijn ze, maar ze zijn het Oosten kwijt, en toch moeten hun offers worden gebracht. Een schrijfstijl vol metaforen wekte gemengde reacties op, door sommige geliefd en door andere bekritiseerd. Maar wat zijn de effecten van beeldspraak op de lezer?