Anna Blaman – Eenzaam avontuur
Alida zat aan tafel, voor haar schone lege bord. Ze steunde met een elleboog het hoofd. Haar wang lag aan haar hand en zo keek ze de kant van ‘t venster uit. Ze zag me niet. Ze had me niet gehoord. Ik keek naar haar. Neen, het was geen tactiek, die me nu dreef, ook niet alleen de neiging tot barmhartig objectief begrip, maar meer; een schuldgevoel. Dat was Alida die daar zat. Hoe kon iemand, met mij, zo ongelukkig zijn, zo eenzaam en zo diep ontluisterd…