Ellen is 17 jaar en woont in Oostende. Ze is thuis weggelopen, na een zoveelste ruzie.
Ellen weet niet waar naartoe. Met haar familie komt ze niet goed overeen, en haar vrienden wil ze niet lastig vallen; ze heeft nooit echter over de problemen thuis gepraat met hen… Maar nu staat ze daar, alleen op straat. Moet ze nu echt ergens onder een brug gaan slapen? En het is net zo koud.
Ellen voelt zich al een hele tijd slecht in haar vel. Dat komt vooral door de vele ruzies thuis. Haar vader maakt zich vaak kwaad om de minste dingen, en soms blijft het ook niet enkel bij roepen. Ellen is eigenlijk bang dat hij ooit eens volledig zal doorslaan en haar of haar moeder echt zou verwonden. Naar de politie wil ze daarover niet stappen, ze heeft geen bewijs. Ze zouden haar gewoon uitlachen, of erger nog: haar vader op de hoogte brengen.
Door die constante stress thuis is ze echt doodop. Dingen waar ze vroeger nog plezier in had, laten haar nu onverschillig. Ze vindt niks meer leuk om te doen, alles lijkt zo hopeloos. Ze is ook altijd moe, zelfs al slaapt ze 10-11 uur per nacht. Misschien zou ze daarover moeten praten met iemand, maar dat ligt zo moeilijk. Op school wil ze daarvoor niet terecht – ze wil niet dat ze daar over haar problemen weten – maar ze kan toch ook niet zomaar een ziekenhuis binnenwandelen en daar hulp vragen?
Waar kan Ellen terecht?