Toen Mondriaan volledig abstract ging werken, durfde hij nog niet de primaire kleuren te gebruiken. 'Te heftig' vond hij dat. Pas toen zijn vriend Bart van der Leck de primaire kleuren ging gebruiken, durfde Mondriaan dat ook.
Hij experimenteert ook met de zwarte lijnen, eerst dun, dan dikker, de vlakken worden steeds kleiner.
Later in zijn leven kiest hij er voor om de zwarte lijnen volledig los te laten. Vinden jullie dat een goede keuze?
Zijn Mondriaans composities:
Dynamisch?
In evenwicht?
Saai?