Het verhaal gaat over Bernarda Alba, die, nadat ze op 60-jarige leeftijd voor de tweede keer weduwe is geworden, besluit de rest van haar leven in rouw te leven. Op 60-jarige leeftijd besluit ze de rest van haar leven in de meest rigoureuze rouw te leven. De rouw zal worden gebroken door de komst van Pepe el Romano. Een van de opmerkelijkste kenmerken van Bernarda Alba is haar religieus fanatisme. Haar vijf dochters woonden bij haar. Gedurende het hele stuk verschijnt er geen mannelijk personage op het toneel. De achternaam van de vrouw is symbolisch en betekent "kuisheid".
Het stuk begint met de entree van de dienstmeisjes die praten over het despotisme van Bernarda, het streng behandelen van haar dochters en het opleggen van stilte.
Wanneer de oudste dochter een groot fortuin erft, trek dit veel minnaren aan, jaloezie en passies worden ontketend en leiden tot een tragisch einde met de dood van de jongste dochter, die zich niet wil onderwerpen aan de wil van haar moeder.
Bernarda eindigt het stuk door te zeggen dat haar dochter als maagd is gestorven, waarmee ze laat zien dat wat andere zeggen en sociaal aanzien voor haar belangrijker zijn, dan de dood van haar dochter.