Lang geleden is een klein groepje bruine beren afgezonderd van hun soortgenoten. Deze beren gingen op de ijsvlaktes, die aan de toendra’s grensden, op zoek naar eten. De bruine kleur van de vacht was daarbij niet handig, want prooien zagen ze van ver al aankomen. De beren die beter waren aangepast aan de leefomgeving, hadden een voorsprong. De ijsbeertjes die per toeval werden geboren met een blekere vacht, konden makkelijker overleven en hadden een grotere kans om zich voort te planten. Op die manier werd de erfelijke lichte kleur doorgegeven aan de volgende generaties. Op die manier werden de beren over duizenden generaties heen steeds lichter van vacht.