De eerste reactie was het economisch liberalisme: een economische crisis werd gezien als een correctie van een verstoorde verhouding tussen vraag en aanbod. Die verhouding zou zich vanzelf herstellen (Herbert Hoover).
De econoom Keynes stelde een ander beleid voor: in jaren van hoogconjunctuur (groei) moesten er hogere belastingen komen zodat die financiele buffer gebruikt kan worden om de economie in mindere jaren te stimuleren. Presidentskandidaat Franklin D. Roosevelt nam dit over en lanceerde zijn New Deal: werkloosheid bestrijden door werkverschaffingsprojecten, instellen maximumwerktijden en minimumlonen. Crisis niet opgelost, wel vermindering hevigheid.