Is er een absolute norm voor schoonheid?Is er een norm voor schoonheid? Een dominante en schijnbaar onuitroeibare gedachte achter de 'klassieke cultuur' is dat sommige vormen nu eenmaal beter zijn dan andere - daarom keren ze steeds terug, en daarom zijn ze 'klassiek'.
In de Renaissance bestudeerden kunstenaars de klassieke cultuur op zoek naar de 'juiste' verhoudingen - Leonardo da Vinci en Albrecht Dürer bijvoorbeeld pasten de formule van de gulden snede toe in hun kunstwerken. Maar ook tal van andere klassieke vormen, zoals de combinatie van zuilen met timpaan en fries, lijken, afgaande op de geschiedenis van de bouwkunde, een zekere eeuwigheidswaarde te hebben. Zelfs in de moderne samenleving, waar diversiteit als een op zichzelf staande waarde geldt, lijken klassieke vormen nu eenmaal een norm op zichzelf geworden te zijn, of zou er in het menselijk oog toch zoiets als optimale harmonie - en daarmee een 'absolute norm voor schoonheid' - bestaan?