Dit nooit meer! Plus jamais! Nie wieder! Never again!
Langzaam breidde de samenwerking tussen de landen zich uit en kwamen er steeds meer landen bij. De meeste afspraken tussen de EU-landen zijn vastgelegd in verdragen.
Aanvankelijk was er een douane-unie die ervoor zorgde dat er geen heffingen (belasting) tussen de EU-landen plaatsvonden bij de invoer en uitvoer van goederen naar de andere EU-landen. Wel was en is er een gemeenschappelijk buitentarief voor landen die niet bij de EU hoorden. Het maakte dus niet meer uit of de bananen uit Zuid-Amerika via Rotterdam, Frankfurt of Marseille de EU binnenkwamen. De invoerrechten voor deze bananen bleven hetzelfde en konden zonder extra belasting naar de andere EU landen vervoerd worden. Met een algemene term noemen we dit vrij verkeer van goederen. Op dit moment hebben we binnen de EU niet alleen vrij verkeer van goederen, maar ook van personen, diensten en kapitaal. Een Nederlandse timmerman kan bijvoorbeeld wonen, werken en geld verdienen in een ander EU-land. Ook hebben we gemeenschappelijke kwaliteitseisen voor onze producten binnen de EU. Dit alles noemen we de interne markt. De lidstaten werken ook op andere terreinen samen, zoals landbouw, milieu, energie, mensenrechten, en het verbeteren van leef-en werkomstandigheden voor de Europese burgers.