Heel veel mensen schrikken als ik zeg dat ik mensen begeleid die palliatief zijn. Meestal de eerste reacties zijn dan: "Dat zou ik niet kunnen hoor. Altijd maar mensen moeten zien sterven." of "amai zo een zware job".Nu, ik vind het net heel erg voldoening-gevend om mensen in dit laatste stukje te mogen begeleiden. Wij mogen getuige zijn van een heel intiem stuk in een mensenleven. "Het loslaten van het leven, het afronden ervan..."
Gelukkig zijn het meestal mensen op leeftijd die we begeleiden. Jonge mensen is moeilijker. Omdat deze vaak niet klaar zijn met hun leven. Hun leven nog niet geleefd is. Het voor hen heel moeilijk is om het leven los te laten.
Maar bij mensen op leeftijd is het vaak een heel sereen gebeuren. De warmte die patiënten en hun familie op dat moment laten voelen aan elkaar, is hartverwarmend. De kracht die in deze fase vaak naar boven komt, zowel bij patiënt als familie, is bijna bovenmenselijk. Wederzijdse zorg in de familie, ondersteuning van elkaar.
En daar mogen wij als hulpverlener getuige van zijn en deel van uitmaken.
Onze taak bestaat er dan in, om comfort voor patiënt en familie zo hoog mogelijk te houden. En alle mogelijke info te geven om het sterven voor alle partijen zo rustig mogelijk te laten verlopen. Zodat nadien voor de familie de verwerking op een goede manier kan verlopen.
Dit mee mogen verwezenlijken, brengt mij zelf bij de kern van wat leven is. Laat mij elke dag weer zien, hoe kostbaar een lief gebaar, een troostend woord, informatie geven is. Dat "er zijn" zo helend en rustgevend kan zijn.
En dat er geen grootse dingen nodig zijn, om steun te kunnen geven. Joke.
En dat maakt mijn job zo inspirerend.
