Er was eens een meisje (het lijkt wel een sprookje 😉 , maar het is echt gebeurd), dat geleerd had om haar grenzen aan te geven. Ze kon duidelijk ‘ho, stop’ zeggen, en kon zo heel duidelijk laten weten wat ze niet wou. Heel goed natuurlijk. Maar het ging bij haar nog verder. Als iemand anders lachte, of haar kant op keek, zei ze ook ‘ho, stop’ waarmee ze bedoelde ‘kijk niet zo naar mij’, en ‘hou op met lachen’. Kijk, en dat is natuurlijk niet meer je grens aangeven. Dat is laten weten wat jij (niet) wilt dat de ander doet. En helaas, daar heb je niets over te zeggen. Die ander heeft namelijk ook een grens. ‘Bemoei je niet met mij’.