Het ICF-classificatiemodel

• Verpleging en verzorging
• MBO
• Studiejaar 3

ICF-classificatiemodel 

wat is een classificatiemodel

Een classificatiesysteem, ook wel een typologie, categorisatie, rubricering of kortweg een classificatie (hoewel deze laatste term ook voor de activiteit van het classificeren wordt gebruikt) is een schema volgens welke men objecten kan indelen naar een of meer eigenschappen of kenmerken.

Een verpleegkundige theorie of een model geeft een visie op verpleging; het zet je aan om in een bepaalde richting te denken.

 Met een classificatie leg je gegevens vast en orden je ze in bepaalde categorieën

Helpt het om hiaten te ontdekken.

Voorbeelden classificatiemodel

•  Bij Nanda-I/NIC/NOC orden je de diagnoses, interventies en uitkomsten (internationaal)
• Omaha System orden je je gegevens volgens aan-dachtsgebieden, soort actie en actievlakken. (internationaal)
• International Classification of Functioning, Disability and Health, ICF
• Gezondheidspatronen volgens Gordon 

Omaha classificatiesysteem

• Een terminologie- en codestelsel in één
• Het vastleggen van de gezondheidstoestand, acties en metingen voor de zorgvrager
• Toepasbaar in de maatschappelijke gezondheidszorg en in de wijkverpleging, maar wordt ook gebruikt in verpleeghuizen, gehandicaptensector en in het sociale domein
• Eenduidige werkwijze

Omaha systeem in 6 stappen

1. Verzamel en onderzoek gegevens

Om goede zorg te kunnen verlenen moet je voldoende weten over de cliënt: wat is er met hem aan de hand, wat is zijn hulpvraag, wat is hij voor persoon, wat zijn zijn wensen en behoeften, hoe zit zijn netwerk in elkaar? Het is dan ook van het grootste belang om alle relevante gegevens boven tafel te krijgen. Dat wil niet zeggen dat je alles moet weten van je cliënt, maar wel alles wat relevant is voor de zorg.

2. Stel aandachtsgebieden vast

Omaha System kent 42 aandachtsgebieden verdeeld over vier domeinen:

omgevingsdomein

psychosociaal domein

fysiologisch domein

gezondheidsgerelateerd gedragsdomein

Bij elk aandachtsgebied horen signalen en symptomen. Met deze signalen en symptomen kun je het aandachtsgebied meer inhoud geven: hoe ziet het er voor die cliënt uit? Gaat het bij bijvoorbeeld het aandachtsgebied Huid om een wond of om jeuk?

3. Meet stand van zaken per gebied

In Omaha System wordt niet gewerkt met doelen maar met uitkomsten. Deze uitkomsten worden per aandachtsgebied weergegeven in scores op drie terreinen:

Status van de signalen en symptomen = hoe ernstig zijn de signalen en symptomen?

Kennis = wat een cliënt weet. Het vermogen van de cliënt om informatie te onthouden, te begrijpen en te interpreteren.

Gedrag = wat een cliënt doet. Je verwacht dat het gedrag van de cliënt bijdraagt aan zijn gezondheid, dus dat het gedrag zo is dat de signalen en symptomen minder ernstig worden of dat de cliënt ermee om kan gaan. En dat de cliënt dat wat hij weet over zijn situatie kan omzetten in gedrag dat voor zover mogelijk bijdraagt aan zijn gezondheid.

4. Plan en voer actie uit

De interventies bij Omaha System bestaan uit twee onderdelen: soort actie en actievlak.

Het eerste deel van de interventie is het soort actie:

Adviseren/instrueren/begeleiden (AIB)

Behandelen en procedures toepassen (BP)

Casemanagen (CM)

Monitoren/bewaken (MB)

5. Meet stand van zaken tussentijds/einde zorg

Je volgt natuurlijk goed hoe het gaat met je cliënt en of jouw acties resultaat hebben. Dat doe je door tussentijds de scores, die je bij de start van de zorg hebt vastgesteld, te meten. Kloppen de scores nog? Heb je de streefscores behaald of moeten ze worden bijgesteld? Je doet dat op:

Status van de signalen en symptomen

Kennis

Gedrag

6. Evalueer op elk gebied

Ook evalueren is bij Omaha System niet anders dan bij andere systemen of zorgplannen. Evalueer per aandachtsgebied en leg per aandachtsgebied de evaluatiedatum vast. Bij een wond evalueer je bijvoorbeeld elke week, terwijl je bij een stabiele situatie de persoonlijke zorg elk half jaar evalueert. Verandert er tussentijds iets, dan evalueer je extra en stel je bij.

ICF 

 Internationale Classificatie van het menselijk Functioneren

Biedt een multidisciplinaire structuur voor het beschrijven van het menselijk organisme 

De ICF is een belangrijke internationale classificatie. In tegenstelling tot de NANDA, NIC en NOC is dit geen verpleegkundige maar een multidisciplinaire taal. De letters ICF staan voor Internationale Classificatie van het menselijk Functioneren. DE ICF is ontworpen op initiatief van de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) met als doel een standaardtaal en een structuur te bieden voor het beschrijven van het menselijk functioneren. De ICF kun je zien als een groot woordenboek met heel veel items over het menselijk functioneren. Het biedt begrippen voor het beschrijven van het menselijk functioneren en de problemen die daarin kunnen optreden. In de classificatie is aandacht voor.

• lichaamsstructuren

• het functioneren van delen van het lichaam

• het uitvoeren van activiteiten

• de participatie van personen in de maatschappij

• relevante omgevings- en persoonsgebonden factoren

De ICF wordt onder andere gebruikt als instrument bij het vastleggen van zorgbehoefte en de zorgverlening, het verzamelen en vastleggen van statistische gegevens te behoeve van beleid en het ontwikkelen van lesprogramma’s.

ICF-classificatiemodel 

Het ICF is opgebouwd uit componenten, domeinen, categorieën en typeringen

Het menselijk functioneren wordt vanuit drie perspectieven beschreven 

Opdracht ICF invuldocument

Vul dit model in met de gegevens die je hebt over de beroepssituatie van: 

- Dhr van Asten

- Mw Janzen

-Joris Stamminga