De wûndertoeter fan Hindrik Bûter

• Fries
• Basisschool
• Groep 4

De Ferassing

Yn it doarpke Flechtwerd wie neat, mar dan ek neat te dwaan. Sels net yn'e simmer. En om't syn famylje de lêste jierren neat mear mei fakânsje gie, wie de simmerfakânsje foar Hindrik Bûter ien grutte ramp.

Earst wie syn freondintsje Femke Wolk ek noch thús. Mei har hie er in hutte boud en in wibelich flot makke. Mar Femke gie de lêste trije wiken mei fakânsje, nei Frankryk. No wie der noch mar ien dy't him selskip hâlde koe. Dat wie Wilhelmus, syn knyn.

Elke moarn seach er op'e kalinder. Dan telde er de dagen. Hy woe sa graach de de fakânsje foarby wie, dat er niet iens yn'e gaten hie dat der in grut aventoer op him wachte.

It begûn allegear op in sneontemoarn, oan'e ein fan 'e simmerfakânsje. Tsjinoer de tsjerke, dy't op in omkearde ijsko like, stie it lytste hûs fan Flechtwerd.

De famylje Bûter siet oan it moarnsbrochje. It rûkte nei kofje en it sinneljocht foel troch it rút op'e tafel. Heit glimke. Mem lake.

Mar it gesicht fan Hindrik stie op ûnwaar.

'Yt even wat. Do hoechst net noch smeller te wurden', sei mem. Se wiisde nei in droech stik bôle dat al op Hindrik syn board lei. 

In het dorpje Vluchtwerd was niets, maar dan ook niets te doen. Zelfs niet in de zomer. En omdat zijn familie de laatste jaren niets meer op vakantie ging, was de zomervakantie voor Hindrik Bûter een grote ramp. Eerst was zijn vriendinnetje Femke Wolk ook nog thuis. Met haar had hij een hut gebouwd en een wiebelig vlot gemaakt. Maar Femke ging de laatste drie weken met vakantie, naar Frankrijk. Nu was er nog maar iemand die hem gezelschap kon houden. Dat was Wilhelmus, zijn konijn. Elke morgen keek hij op de kalender. Dan telde hij de dagen. Hij wilde zo graag de vakantie voorbij zijn, dat hij niet eens door had dat er een groot avontuur op hem wachtte. Het begon allemaal op een zaterdagmorgen, aan het eind van de zomervakantie. Tegenover de kerk, die op een omgekeerde ijsco leek, stond het kleinste huis van Vluchtwerd. De familie Bûter zat aan het ontbijt. Het rook naar koffie en het zonlicht viel door het raam op tafel. Vader glimlachte. Moeder lachte. Maar het gezicht van Hendrik stond op onweer. ' Eet even wat. Je hoeft niet nog smaller te worden, ' zei moeder. Ze wees naar een droog stuk brood dat al op Hendrik zijn bord lag.

'Ik haw gjin honger', sei Hindrik.

Dat wie oars neat foar him om dat te sizzen. Hy wie gek op bôle. Mar..der siet him wat dwers. Al in pear wiken rûn er dêr mei om. It waard tiid dat er it lûdop sei.

'Mem de simmerfakânsje duorret noch mar even. Mar alle dagen wurdt it saaier en saaier. Wêrom kinne wy net in pear dagen fuort?'

Mem seach nei it earnstige, rûne gesichtje fan har soan en glimke.

'Dêr hawwe wy it juster al oer hân', sei se.

Stikem moast se op har de lippen bite om net te laitsjen.

Se hie nammentlik in ferassing foar him yn petto. En Hindrik siet der mei de noas boppe-op.

'Troch de krisis', suchte Hindrik.

'Krekt', knikte heit. 'Om't it krisis is'.

Hy sloech in side fan de krante om.

Hindrik hie gjin idee wa of wat in krisis wie. Hy begriep wol dat se troch Menear Krisis alle jûnen dopearten ite moasten. En dêr hie er it smoar oer yn. Hy blaasde in blonde lok hier foar de eagen wei.

'Yt dyn bôle op', sei mem nochris.

In minder flink jonkje hie no miskien neat mear sein, mar Hindrik woe in antwurd op syn fraach hawwe.

'Wêrom kin Femke wol mei fakânsje?'

'Femke har heit wurket op de it tsiisfabryk. Dêr krije se fakânsjejild', sei mem.

' Ik heb geen honger, ' zei Hendrik. Dat was niets anders voor hem om dat te zeggen. Hij was dol op brood. Maar... er zat hem wat dwars. Al een paar weken liep hij daar mee rond. Het werd tijd dat hij het hardop zei. ' Mama de zomervakantie duurt nog maar even. Maar het wordt dagelijks saaier en saaier. Waarom kunnen we niet een paar dagen weg? ' Moeder keek naar het ernstige, ronde gezichtje van haar zoon en glimlachte. ' Daar hebben we het gisteren al over gehad, ' zei ze. Stiekem moest ze op haar lippen bijten om niet te lachen. Ze had namelijk een verrassing voor hem in petto. En Hendrik zat er met z'n neus bovenop. ~~~ ' Door de crisis ', zuchtte Hendrik. ' Precies, ' knikte vader. ' Omdat het crisis is '. Hij sloeg een bladzij om. Hendrik had geen idee wie of wat een crisis was. Hij begreep wel dat ze door meneer Crisis elke avond dopers moesten eten. En daar had hij het smoor over in. Hij blies een blonde lok haar voor ogen weg. ' Eet je brood op, ' zei moeder nog eens. Een minder flink jongetje had nu misschien niets meer gezegd, maar Hendrik wilde een antwoord op zijn vraag hebben. ' Waarom kan Femke wel met vakantie? ' ' Femke haar vader werkt op de kaasfabriek. Daar krijgen ze vakantiegeld ', zei moeder.

Heit lei de krante del en begûn ynienen driftich bôle te smarren. Hindrik seach troch it rút nei de loft. Der wie ien wolk dy't achter de oarren oandreau mar se krekt net byhâlde koe. Hy wist ommers ek wol dat der gjin jild wie om mei fakânsje te gean. Dêrom siet er ek net op fuotbal en hie er gjin joekeltillevyzje op'e keamer. 

Vader legde de krant neer en begon opeens driftig brood te smeren. Hendrik keek door het raam naar de lucht. Er was een wolk die achter de deuren aandreef, maar ze net niet kon bijhouden. Hij wist immers ook wel dat er geen geld was om op vakantie te gaan. Daarom zat hij ook niet op voetbal en had hij geen joekeltelevisie op de kamer.

‘Moatst ris sjen!’sei mem ynienen. ‘Wat is der mei dyn bôle?’

Wêrom hie met it hieltyd oer dat stik bôle, tocht Hindrik. Mar doe seach er it ek. It stikje bôle lei wol hiel nuver yn it itensboard. As oft der wat …ûnder lei! Fan ‘e opwining sprong er in eintsje de loft yn. Dêrnei tilde er it stikje bôle omheech.

|Der leinen trije kaartsjes op it itensboard. Mem glimke mysterieus. Hindrik begriep net hoe’t se dit sa fluch dien hie, mar dat makke ek net mear út. Miskien gienen se wol nei in pretpark! Of miskien wol nei London!. Lykas Femke ferline jier!

Heit lei de krante del en gie wat rjochterop sitten.Hy roffele op ‘e tafel.‘Wat stiet der op?’ frege er.

‘Wat stiet der op?’frege mem. Der stie…Dolfinarium op.

Dat foel ôf. ‘O. Nei it Dolfinarium’, sei Hindrik. ‘Krekt as ferline jier, doe’t de orka krekt ferkocht wie’. ‘En de walrussen ferkâlden wienen’, mompele heit. ‘Hee! Ik haw fan ferline jier desimber ôf segels oan it sparjen west fan ‘e supermerk. Ik haw myn stjonkende bêst dien om al dy kaarten fol te krijen’, sei mem. ‘Jimme hawwe gjin idee hoe djoer at dat Dolfinarium is’.

Se stoarre helpleas for har út.

' Kijk eens, ' zei moeder plotseling. ' Wat is er met je brood? ' Waarom had het steeds over dat boterham, dacht Hendrik. Maar toen zag hij het ook. Het stukje brood lag wel heel vreemd in het etensbord. Alsof er wat... onder lag! Van zijn opwinding sprong hij een eindje de lucht in. Daarna tilde hij een boterham omhoog. Er lagen drie kaartjes op het bord. Moeder glimlachte mysterieus. Hendrik begreep niet hoe ze dit zo snel gedaan had, maar dat maakte ook niet meer uit. Misschien gingen ze wel naar een pretpark! Of misschien wel naar London! Net als Femke vorig jaar! Vader legde de krant neer en ging wat meer rechtop zitten. Hij roffelde op tafel. ' Wat staat erop? ' vroeg hij. ' Wat staat erop? ' vroeg moeder. Er stond … Dolfinarium op. ~~~ Dat viel tegen. ' O. Naar het Dolfinarium, ' zei Hendrik. ' Net als vorig jaar, toen de orka net was verkocht. ' En de walrussen verkouden waren, ' mompelde vader. ' Hé! Ik ben vanaf vorig jaar december zegels gaan sparen van de supermarkt. Ik heb mijn stinkende best gedaan om al die kaarten vol te krijgen, ' zei moeder. ' Jullie hebben geen idee hoe duur dat Dolfinarium is. Ze staarde hulpeloos voor zich uit

‘Earlik sein…’, sei Hindrik, ‘…tocht ik dat we…Au!’

Hindrik syn heit joech Hindrik in skop ûnder de tafel.

‘Au’sei Hindrik nochris.

Heit seach him mei grutte eagen oan en joech in knikje yn ‘e rjochting fan mem.

‘Ik-ik fyn it wol leuk hear mem’, sei Hindrik sêft.

‘Moai sa’, sei mem. ‘ Wy gean moarnier, mei de auto’.

Doe ferslokte heit him yn syn glês molke.

‘Watte? Mar…Gea’, sei er.

‘- en wy moatte ek wat te ieten en te drinken fan hûs meinimme-‘, gie mem fierder.

‘Gee-jaa’, sei heit nochris.

‘Wat isss der?’

‘Mei d-de auto?’

‘Der is neat oan ‘e hân mei dy auto’, sei mem.

Mar dat wie net wier.

' Eerlijk gezegd... , ' zei Hendrik, '... dacht ik dat we … Au! ' Hendrik gaf zijn vader een schop onder de tafel. ' Au, ' zei Hendrik nog eens. Vader keek hem met grote ogen aan en gaf een knikje in de richting van moeder. ' Ik vind het wel leuk hoor ', zei Hendrik zacht. ' Mooi zo, ' zei moeder. ' We gaan morgenochtend, met de auto. ' Toen verslikte vader hem in zijn glas melk. ' Wat? Maar … Gea, ' zei hij. ' - en wij moeten ook iets te eten en te drinken van huis meenemen - ' ging moeder verder. ' Gee-jaa, ' zei vader nog eens. ' Wat is er? ~~~ ' Met d-de auto? ' ' Er is niets aan de hand met die auto, ' zei moeder. Maar dat was niet waar.

De auto fan de famylje Bûter wie in nuver ding. Sa koenen de achterste ruten net iepen en begûn er bytiden samar te toeterjen. Ut himsels!

In pear jier lyn, doe’t se noch wol mei fakânsje gienen, fleach de achterklep samar iepen. Hindrik en syn mem moasten der om tinke dat it campingspul de auto net útwaaide. De hiele reis hie it ding iepenstien. De oare deis liezen se yn ‘e krante dat in Dútser in lekke bân krigen hie. Trochdat der allegear tintehjerringen op de dyk lein hienen.

De auto van de familie Bûter was een vreemd ding. Zo konden de achterste ramen niet open en begon hij soms zomaar te toeteren. Uit hemzelf! Een paar jaar geleden, toen ze nog wel met vakantie gingen, vloog de achterklep zomaar open. Hindrik en zijn moeder moesten oppassen dat het campingspel de auto niet uitwaaide. De hele reis had het ding opengestaan. De volgende dag lazen ze in de krant dat een Duitser een lekke band had gekregen. Doordat er allemaal tentharingen op de weg hadden gelegen.

By de garaazje hienen se der mar in oare klep ynsetten.

In blauwe klep, wylst de auto read wie. Dat like fansels op fleanen, mar der wie gjin jild om de klep oerspuitsje te litten.

Moasten se mei dizze auto nei it Dolfinarium?

No ja, sei Hindrik tsjin himsels, it wie yn elk gefal better as it feestje fan Douwe Willem Skrok, dêr’t er moarn foar útnoege wie.

Mem pakte it lêste stikje bôle út ‘e pûde.

Ó. Wolsto even bôle helje by de supermerk, Hindrik?’

Hindrik knikte en rûn nei de kapstok om syn jas te pakken.

‘En nimst ek even dopearten mei? Foar jûn. ‘

Bij de garage hadden ze er maar een andere klep ingezet.

Een blauwe klep, terwijl de auto rood was.

Dat leek natuurlijk op vliegen, maar er was geen geld om de klep te laten overspuiten.

Moesten ze met deze auto naar het Dolfinarium?

Nou ja, zei Hendrik tegen zichzelf, het was in ieder geval beter dan het feestje van Douwe Willem Skrok, waar hij morgen voor was uitgenodigd.

Moeder pakte het laatste stukje brood uit de zak.

Wil jij even brood halen bij de supermarkt, Hendrik?

' Hendrik knikte en liep naar de kapstok om zijn jas te pakken.

' En neem je ook even doperwten mee?

Voor vanavond. '

Hindrik en de Trije

De automatyske doarren van de supermerk skoden traach foar Hindrik iepen. Der klonk geblyp en foar de kassa’s stienen al lange rijen. De man en de frou achter de kassa seagen allebeide lilk, as hienen se dat dy moarns ôfpraten. Hindrik gie troch it nauwe winkelpoartsje. It leafst woe er by de stripboeken sjen, mar hy rûn daalk troch nei de djipfrieskasten. Nei de dopearten. Hy hie de doar iepen en pakte twa doaskes dopearten. Doe’t er de doar ticht die, waard syn oandacht lutsen troch stimmen. Trije hiel bekende stimmen. Dy’t syn kant út kamen.

‘Hjir lizze de ijsko’s!’ sei ien.

‘En pizza’s!’, sei in oar.

‘Daliks plofst noch út dyn klean, bolle bobbelbealch’, sei in tredde stim.

Hindrik bleau stokstiif stan en syn hert begûn wyld op en del te springen. Net fier fan him ôf stienen trije jonges dêr’t de hiele skoalle benaud foar wie.

Hendrik en de Drie 

De automatische deuren van de supermarkt schoven traag voor Hendrik open.

Er klonk gebliep en voor de kassa’s stonden al lange rijen.

De man en de vrouw achter de kassa zagen allebei boos, alsof ze dat die ochtend hadden afgesproken. Hendrik ging door de nauwe winkelpoortje. Het liefst wilde hij bij de stripboeken kijken, maar hij liep meteen door naar de diepvrieskisten. Naar  de doperwten.

Hij had de deur open en pakte twee doosjes doperwten.

Toen hij de deur sloot, werd zijn aandacht getrokken door stemmen. Drie heel bekende stemmen. Die in zijn richting kwamen. ' Hier liggen de ijsjes! ' zei iemand.

' En pizza 's!', zei een ander.

' Meteen plofje nog uit je kleren, bolle bobbeldonder, ' zei een derde stem. Hendrik bleef stokstijf stand en zijn hart begon wild op en neer te springen.

Niet ver van hem vandaan stonden drie jongens voor wie de hele school bang was.

De TRIJE!

In glûperich, kwea-aardich stel. Alles wat mar ferskriklik gemien wie fûnen sy krekt aardich. Pylkjesjitte op fûgels? Ja hear! Famkes stroffelje litte? Wêrom net? Alde minksen útskelle? Graach!

Dat dienen se fansels noait wannear’t in juf it sjen koe. It barde altyd yn ’t genyp.

Douwe Willem Skrok wie de dikste fn it stel en in jaknikker. Hy hie it papierke al fan syn reep ôfskuord en naam in hap. Nûmer twa wie Botte van der Loer dat wie in lange jonge mei genipige kninketosken. Hy hie in pûde sjips yn ‘e hannen. Mar de grutste smjunt fan de TRIJE wie de jonge dy’t mei de rêch nei Hindrik ta stie: Stouwe Swart.

Hy wie de lytste fan it stel en hie de eagen fan in krokodil. Hy koe dy oeren oansjen en hielendal neat dwaan. Mar ien ding wie wis: hy pakte dy.

De DRIE!

Een gluiperig, kwaadaardig stel.

Alles wat maar verschrikkelijk gemeen was vonden ze juist leuk.

Pijltjeschieten op vogels? Ja hoor! Meisjes laten struikelen?

Waarom niet? Oude mensen uitschelden?

Graag! Dat deden ze natuurlijk nooit wanneer een juf het kon zien.

Het gebeurde altijd onophoudelijk.

Douwe Willem Skrok was de dikste n het stel en een jaknikker.

Hij had het papiertje al van zijn reep afgescheurd en nam een hap.

Nummer twee was Botte van der Loer dat was een lange jongen met genipige konijnentanden.

Hij had een zak chips in zijn handen.

Maar de grootste schurk van de TRIJE was de jongen die met de rug naar Hendrik stond: Stouwe Zwart.

Hij was de kleinste van het stel en had de ogen van een krokodil.

Hij kon die uren aankijken en helemaal niets doen.

Maar één ding was zeker: hij pakte je.

‘Hee Bûtertoeter’, rôp er.

‘Bûtertoeter’, knorde Douwe Willem.

‘Dat is in goejen’, sei Botte bewûnderjend.

‘Wat hat er yn ‘e hannen?’, sei Stouwe.

As in slang dy’t in mûske yn ‘e gaten krige, kaam er op Hindrik ôf.

Hindrik wist dat er no goed neitinke moast oer wat er sizze soe. No wat doms útkreamje koe libbensgefaarlik wêze.

‘Wat binne dat?’, frege Stouwe.

‘Dopearten. Dy ite wy fan ‘e jûn’, antwurde Hindrik.

Einliks alle jûnen tocht er.

‘Dat is griente’, ferdúdlike er himsels.

Stouwe luts syn noas op en seach as hie er mei de bleate foet op in slak stien.

‘Griente?’

‘Ja lekker hjer’.

‘Hoe wisto dat it dopearten binne?’ frege Stouwe. ‘Do kinst op skoalle ommers noch gjin normale sin foarlêze!’

' Hee Bûtertoeter ', riep hij.

Douwe Willem knorde.

' Dat is een goeie ', zei Botte bewonderend.

' Wat heeft hij in handen? ', zei Stouwe.

Als een slang die een muisje in de gaten kreeg, kwam hij op Hendrik af.

Hendrik wist dat hij nu goed na moest denken over wat hij zou zeggen. Nu iets doms uitkramen kon levensgevaarlijk zijn.

' Wat zijn dat? ', vroeg Stouwe.

' Doperwten.

Die eten we vanavond, ' antwoordde Hendrik.

Eigenlijk iedere avond dacht hij.

' Dat is groente, ' verduidelijkte hij zichzelf.

Stouwe trok zijn neus op en keek alsof hij met zijn blote voet op een slak had gestaan.' Groente?

' Ja lekker hoor. '

' Hoe wist je dat het doperwten binnen? ' vroeg Stouwe.

' Je kunt op school immers nog geen normale zin voorlezen! '

Douwe Willem en Botte laken.

‘Ik sil ôfrekkenje’, sei Hindrik gau en fielde yn’e broeksbûse nei de beurs.

Hy hi ek noch bôle meinimme moatten, mar hy woe sa gau mooglik nei hûs. Hy fielde nochris en nochris. Mar der siet neat yn’e bûse.

Hy hie de beurs ferjitten!

Wat no? Hy koe de dopearten weromlizze, mar dan soenen de TRIJE him útlaitsje. Of hy koe noch even yn de supermerk omrinne en dan wachtsje oant de TRIJE fuort wienen. Ja dat soe er dwaan.

Mar it wie al te let. ‘Wat no, Bûtertoeter?’ sei Stouwe mei in skeef glimke.

Hindrik doarde net yn’e krokodille eagen te sjen.

‘Hast gjin jild by dy?’

‘Nee’.

Doe barde der wat ûnferwachts.

Douwe Willem en Bob lachten.

' Ik zal afrekenen, ' zei Hendrik vlug en voelde in zijn broekzak naar zijn portemonnee.

Hij had ook nog brood mee moeten nemen, maar hij wilde zo snel mogelijk naar huis. Hij voelde nog eens en nog eens.

Maar er zat niets in zijn zak.

Hij had zijn portemonnee vergeten!

Wat nu? Hij kon de doperwten terugleggen, maar dan zouden de DRIE hem uitlachen.

Of hij kon nog even in de supermarkt rondlopen en dan wachten tot de DRIE weg waren.

Ja, dat zou hij doen.

Maar het was al te laat.

' Wat nou, Bûtertoeter? ' zei Stouwe met een scheef glimlachje.

Hendrik durfde niet in de krokodillen ogen te kijken.

' Heb je geen geld bij je?

' ' Nee.

Toen gebeurde er iets onverwachts.

‘Kinst wol wat fan my liene’, sei Stouwe freonlik.

Net alline Hindrik, mar ek Douwe Willem en Botte seagen him ferbjustere oan. Hie de krokodillenkening Hindrik Bûter jild oanbean?

‘Kom jonges’, sei Stouwe. Hy gie harren foar nei de kassa’s.

‘Dizze graach mefrou’, sei Stouwe ingeleftich.

‘Wat bisto in keurige jonge’ sei de frou achter de kassa.

Se pakte it doaske ijsko’s, skende de barkoade en lei it del.

‘Dat is dan ien njoggenensechtich.’

Stouwe betelle. No wie Douwe Willem oan’e beurt.

Hy lei it papierke fan ‘e reep op ‘e rinnende bân.

De frou luts har wynbrauwen omheech.

‘Wat moat dit foarstelle?’ sei se.

‘Ik haw him al op’, antwurde Douwe Willem mei de mûle fol.

Hindrik seach nei Stouwe.

Hy ferjit mei dochs net? tocht er.

' Je kunt wel iets van me lenen, ' zei Stouwe vriendelijk.

Niet alleen Hendrik, maar ook Douwe Willem en Botte keken hem verbijsterd aan.

Had de krokodillenkoning Hindrik Bûter geld aangeboden?

' Kom jongens, ' zei Stouwe.

Hij ging hen voor naar de kassa ’s.

' Deze graag mevrouw, ' zei Stouwe engelachtig.

' ' Wat ben jij een keurige jongen, ' zei de vrouw achter de kassa.

Ze pakte het doosje ijsco 's, scande de barcode en legde het neer.

' Dat is dan één negenenzestig.

' Stouwe betaalde.

Nu was Douwe Willem aan de beurt.

Hij legde het papiertje van de reep op de lopende band.

De vrouw trok haar wenkbrauwen omhoog.

' Wat moet dit voorstellen? ' zei ze.

' Ik heb hem al op, ' antwoordde Douwe Willem met zijn mond vol. ~~~ Hendrik keek naar Stouwe.

Hij vergeet mij toch niet?

dacht hij.

Op itselde stuit joech Stouwe him in knikje. Hindrik glimke werom. Botte hie ûnderwylst ek betelle, it wie no Hindrik syn beurt.

‘Dit is wer hiel wat oars as iis en sjips’, mompele de frou achter de kassa en se blypte de twa pakken dopearten.

‘Dat is dan twa uro en fiif sint’.

Hindrik glimke. Beppe sei ek altyd uro yn stee fan euro.

‘Dy jonge betellet foar my’sei er. Hy pakte de dopearten beet en wiisde de kant fan Stouwe út.

‘Watfoar jonge?’frege de frou.

Doe’t Hindrik om him hinne seach, wienen Botte, Douwe Willem, en Stouwe yn gjin fjilden of wegen te bekennen.

‘Twa uro en fiif sint’, sie de frou nochris. Hindrik lei de pakken dopearten werom op de rinnende bân. Syn wangen waarden waarm en it swit bruts him út.

Op hetzelfde ogenblik gaf Stouwe hem een knikje.

Hendrik glimlachte terug.

Botte had ondertussen ook betaald, het was nu de beurt van Hindrik.

' Dit is weer heel wat anders dan ijs en chips ', mompelde de vrouw achter de kassa en ze bliepte de twee pakken doperwten.

' Dat is dan twee euro en vijf cent.

Hendrik glimlachte.

Oma zei ook altijd euro in plaats van euro.

' Die jongen betaalt voor mij, ' zei hij.

Hij pakte de doperwten vast en wees richting Stouwe.

' Wat voor jongen? ' vroeg de vrouw.

Toen Hendrik om zich heen keek, waren Botte, Douwe Willem, en Stouw in geen velden of wegen te bekennen.

' Twee euro en vijf cent ', zaad de vrouw nog eens.

Hendrik legde de pakken dopererwten terug op de lopende band.

Zijn wangen werden warm en het zweet brak hem uit.