De Amerikaanse sociologe Ruth Benedict introduceerde in 1946 een beroemd onderscheid tussen schuldcultuur en schaamtecultuur. In de westerse, moderne cultuur voelen we ons persoonlijk schuldig als we iets fout doen, constateerde zij. Er is een objectieve wet of moraal en als die is overtreden staat de schuldvraag centraal. Door toe te geven en te herstellen, en vooral de waarheid te spreken, kunnen we de schuld weer kwijtraken. In oosterse culturen, zoals de Japanse die Benedict had onderzocht, is de orde veel meer gebaseerd op eer en schaamte, om de naam die de persoon, familie of groep heeft. Harmonie en respect zijn belangrijker dan de schuldvraag. Gezichtsverlies moet te allen tijde worden voorkomen. Soms betekende dat zelfs dat zelfmoord te verkiezen was boven het leven in schande