Dhr Feenstra (57 jaar) maakt voor zijn werk als consultant lange reizen. Gisteren is hij terug gekomen van Amerika. Na de lange zit in het vliegtuig was hij toch maar gelijk naar huis gegaan en had hij zijn etentje afgezegd, want hij voelde zich niet zo fit. Dhr voelde zich benauwd, had pijn op de borst bij het inademen en had een licht gevoel in zijn hoofd. Zelf dacht dhr dat het kwam door de vermoeidheid, dus hij maakte zich nog geen zorgen. De volgende morgen voelde dhr zich nog beroerder. Het aankleden koste hem veel moeite en bij inspanning moest hij steeds pauzeren om op adem te komen. Ondanks dhr veel afspraken geplant had staan voor vandaag, ging hij toch maar weer in bed liggen. Dit was een grote stap voor dhr, want ‘ziek zijn bestaat niet en anders heb ik er geen tijd voor’ aldus Dhr Feenstra. Omdat dhr het niet zo heeft op artsen, belde hij zijn buurvrouw Gerrie. Buurvrouw Gerrie werkt als verpleegkundige in het UMCG. Bij het langs komen van Gerrie, ging Dhr Feenstra als maar achteruit. Zijn ademfrequentie was snel en oppervlakkig, hij zweette hevig en had pijn op de borst. Gerrie besloot acuut om een ambulance te bellen.
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was er besloten om naast het bloedonderzoek een CT-scan en een ECG af te nemen. Uit de onderzoeken werd de diagnose ‘longembolie’ gediagnostiseerd.