Elke avond opnieuw is het ruzie. Wim wil niet naar bed. Hij slaat, schopt en scheldt erop los. De medewerkers zien als een berg op tegen dit avondritueel en vragen de arts gedragsmedicatie voor te schrijven. Ze vragen de familie in te stemmen met deze aanpak.
De kinderen van Wim vertellen dat vader zo lang ze zich kunnen herinneren ’s avonds in zijn oude leunstoel in slaap viel. Ook toen hij nog geen dementie had. Zijn voeten op een bankje, zijn oude geruite deken over zijn benen. Ze besluiten Wim te laten slapen in zijn stoel. Het werkt. Wim gaat nu probleemloos naar zijn kamer. Hij valt vanzelf in slaap en wordt pas de volgende ochtend wakker. Uitgerust en monter.