WOLFJE wil naar HUIS

• Taal
• Basisschool
• Groep 1,2

De nacht was vol sterren - getwinkel, geflonker.

Het lied van de wind waaide zacht door het donker.

De maan stond te stralen, de zon hield zich schuil

en hoog op de rotsen klonk wolvengehuil.

Wie huilde die ijskoude nacht weer het langst?

Wie wist van geen stoppen? Wie kende geen angst?

Wie huilde het hardst, ook al was hij nog klein?

Het was Wolfje, de welp die graag GROOT wilde zijn.

en hij lag op de loer.

Hij jaagde,

hij plaagde,

Hij voelde zich STERK

en hij voelde zich STOER.

Ook wolfjes gaan 's avonds op tijd naar hun bed.

Maar die nacht was de grot van de roedel bezet.

Er lag iemand in die niet weg wilde gaan

en de volgende grot was heel ver daar vandaan.

"Dat geeft niet," riep Wolfje. "Ik ga wel VOOROP."

De anderen lachten. En ze schudden hun kop.

"Nog niet. Als je groot bent." "Maar dat ben ik allang,

heel groot en heel sterk, en helemaal niet bang!"

"Waar zijn we?" dacht Wolfje. "Waar gaan we naartoe?"

Hij was nog maar klein en zijn lijfje werd moe.

Ze klommen en daalden, ze kwamen door kloven,

en ze klommen door diepe sneeuw weer naar boven. 

De rest van de roedel

liep sneller dan hij.

"Wacht even," riep Wolfje,

"ik hou het niet bij!"

Ze bleven niet wachten,

ze klommen maar door

en diep in een sneeuwstorm ...

... verloor hij hun spoor.

Geen roedel, geen moeder,

geen grot om te schuilen.

Maar stoer als hij was

wilde Wolfje niet huilen.

Daar lag hij,

alleen in de donkere nacht,

met de hemel als deken,

zijn neus in zijn vacht.

Tot ...

... er onder zijn lijfje

iets KRAAKTE

en brak!

Hij schrok zich 

een hoedje.

Een KRRRRAK,

nog een KRRRRRAK

en Wolfje verdween

in een diep, donker wak.

Hij viel in het ijskoude

water en zonk.

Hij zonk tot hij dacht

dat hij bijna verdronk.

Toen zag hij een vis met iets puntigs van voren.

De vis was een NARWAL! Ze riep: "Grijp mijn hoorn!"

De narwal was groter en sterker dan hij.

Al zijn trots spoelde weg. Wolfje deed wat ze zei,

Want voor wolven is water niet zonder gevaar.

"Een welp," zie de walrus. "Verdwaald? Wat een pech!

Klim vlug op mijn schouders, ik help je op weg."

Daar gingen ze, glibberend over het ijs,

naar de MUSKUSOS. Wat een bijzondere reis!

"Ik duik weer in zee,"

zei de narwal, "maar daar 

zit mijn maatje, de WALRUS, 

een aardige VENT.

Hij helpt je wel verder,

hij is hier BEKEND.

... de GANS.

De gans nam hem mee 

naar...

de POOLVOS.

De vos was een vrolijke Frans.

Hij bracht Wolfje 

zo snel als hij kon

naar ...

De os stond al klaar. Wolfje klom op zijn rug.

"Zit je goed?" Wolfje knikte.

De os bracht hem vlug

naar...

"Waar zijn we?" vroeg Wolfje.

Hij had geen idee.

"Niet bang zijn,

de BEERVLINDER vliegt met je mee,"

zei de aardige eland. "Hij brengt je naar huis."

De zon begon onder

te gaan in het westen.

... de ELAND.

Haar vacht

was aangenaam warm

en verrukkelijk zacht.

Ze kende de streek

bovendien als de beste.

Wolfje liep met hem mee en opeens ...

... was hij THUIS!

Daar had je de roedel,

daar waren zijn zusjes

en daar was zijn moeder.

Ze gaven hem kusjes.

Ze gaven hem knuffels, ze likten hem schoon.

"Hoi mama!"

"Hoi broertje!" "Dag dappere zoon!"

Wolfje huilde. Hier hoorde hij thuis:

heel dicht bij zijn moeder, heel dicht bij zijn zusjes,

heel dicht bij de roedel, die warm was en knusjes. 

Waar vrienden van ver er opeens voor je zijn.

Hij bedankte de ELAND, bedankte de OS,

bedankte de WALRUS, de GANS en de VOS,

bedankte de NARWAL, bedankte de VLINDER.

"Als iemand een keertje de weg niet kan vinden,

dan help ik hem zoeken en breng hem naar huis,

net als jullie ..."

Hij was nog niet groot,

en dat voelde best fijn!