Een gauwdief reist door het land en overnacht in een leuk herbergje dat gerund wordt door een gezellig waardin genaamd Giertje. Haar man is boer en komt ’s avonds de 2 gasten, de gauwdief en een optrekker, gezelschap houden. De boer die van plan is de volgende dag naar Amsterdam te gaan, net als de gauwdief, stelt voor dat ze samen zullen gaan. De gauwdief vindt dit prima en verzint een list om optimaal te profiteren van dit reisje. De boer trapt er volledig in en laat zich uitbuiten door de gauwdief. Die heeft dus goed zaken gedaan en als zij ’s avonds allen terug zijn in de herberg stelt hij voor om het hele gezelschap te trakteren op een maaltijd. Hij leent hij een jas van de optrekker en een paar schotels van de waardin, om daarna nooit meer terug te komen. Terwijl zij op hem wachten komt het zoontje van de boer huilend binnen en vertelt wat hij heeft ontdekt. Dan realiseren zij zich dat ze zich allemaal door de gauwdief te grazen hebben laten nemen, door hun domheid en inhaligheid.
Ik kan niet ontkennen dat terwijl ik dit verhaal las er meerdere keren een glimlach, of zelfs een kleine grinnik, bij mij naar boven kwam. Als je iets leest waarbij 3 mensen worden uitgebuit door een dief heb je over het algemeen snel medelijden met de slachtoffers. Maar door de manier waarop Bredero het schrijft krijg je sympathie voor de slimme gauwdief. Bredero legt niet de nadruk op de gauwdief die zo’n boef is, maar op de slechte kanten van de slachtoffers, waardoor ze zichzelf láten uitbuiten.
Je krijgt een houding van: Ha, net goed! De vraag is alleen of Bredero zijn lezers hiermee niet een verkeerde moraal leert. In deze tijd waarin gehamerd wordt op normen en waarden zal Jan Peter Balkenende het niet erg op prijs stellen dat de wetovertreder als ‘good guy’ wordt neergezet in dit verhaal. De geloofwaardigheid van het verhaal wordt ook in twijfel getrokken, ik denk dat een boer zijn eigen koe wel herkent, vooral in de 17e eeuw toen boeren nog geen massaproductie bedrijven hadden maar er slechts 5 hadden. Maar de intentie waarmee hij het schrijft is wel goed, Bredero geeft aan dat mensen veel te veel gericht zijn op eigen belang, en daardoor de realiteit nog wel eens uit het oog verliezen. Je komt ook makkelijk door het boekje heen, het is geschreven in simpele straattaal. Ik vind het ook verrassend dat aan het eind de mensen die te grazen zijn genomen er wel om kunnen lachen en hun eigen fout inzien, in plaats van dat ze alleen maar heel boos zijn.