Poëzie: gedichten
Poëzie: gedichten
Marie Samyn
1 / 10
next
Slide 1: Slide
NederlandsSecundair onderwijs
This lesson contains 10 slides, with interactive quizzes and text slides.
Items in this lesson
Poëzie: gedichten
Marie Samyn
Slide 1 - Slide
Zodra de dag als een dreigbrief
In mijn kamer wordt geschoven,
Worden de rode zegels van de droom
Door snelle messen zonlicht losgebroken.
Huizen slaan traag hun bittere ogen op
En sterren vallen doodsbleek uit hun banen.
Terwijl de zwijgende schildwachten,
Nachtdroom en dagdroom, haastig
Elkaar hun plaatsen afstaan,
Legt het vuurpeloton van de twaalf
Nieuwe uren bedaard op mij aan.
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
Languit met mijn moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En mijn moeder vroeg wat ik in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en eenden,
Daar gaat een dame, schapen en een herder
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat mij moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing.
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst mij wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom mijn moeder schreide.
Slide 2 - Slide
Waarover denk je dat dit gedicht gaat?
Slide 3 - Open question
Zodra de dag als een dreigbrief
In mijn kamer wordt geschoven,
Worden de rode zegels van de droom
Door snelle messen zonlicht losgebroken.
Huizen slaan traag hun bittere ogen op
En sterren vallen doodsbleek uit hun banen.
Terwijl de zwijgende schildwachten,
Nachtdroom en dagdroom, haastig
Elkaar hun plaatsen afstaan,
Legt het vuurpeloton van de twaalf
Nieuwe uren bedaard op mij aan.
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag
Languit met mijn moeder in de warme hei,
De wolken schoven boven ons voorbij
En mijn moeder vroeg wat ik in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en eenden,
Daar gaat een dame, schapen en een herder
De wond’ren werden woord en dreven verder,
Maar ‘k zag dat mij moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat ‘k niet naar boven keek,
Ofschoon de hemel vol van wolken hing.
Ik greep niet naar de vlucht van ’t vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst mij wat hij in de wolken ziet,
Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom mijn moeder schreide.
Slide 4 - Slide
Haal uit dit stukje van het gedicht een alliteratie.
Slide 5 - Open question
Haal uit dit stukje tekst een metafoor.
Slide 6 - Open question
Betekenis:
Het gaat over een jongetje dat met zijn moeder in de wei ligt en samen kijken ze naar de wolken. Ze kijken wat je allemaal in de wolken ziet. De wolken dreven verder. Moeder moest huilen.
Toen was de jongen een puber en keek niet meer naar boven, naar de dingen die je in de wolken kon zien.
Nu is de jongen zelf groot en heeft nu zelf een zoontje waarmee hij kijkt naar de figuren die je in de wolken ziet. Hij moet nu zelf huilen en snapt nu ook waarom zijn moeder vroeger huilde toen ze naast hem in de wei lag.
Slide 7 - Slide
Interpretatie
De ik-figuur keek vroeger met zijn moeder in de wolken en zag zijn moeder met een glimlach huilen. Zij wist dat er een tijd zou komen met problemen. Toen kwam de tijd dat hij niet meer in de wolken keek. Namelijk de puberteit. Een tijd vol problemen. Nu ligt zijn eigen zoon naast hem om met hem in de wolken te kijken. Nu huilt hij zelf omdat hij weet waarom zijn moeder huilde.
Slide 8 - Slide
Nu is het jullie beurt!
Geef mij een metafoor over iets in jouw dagdagelijks leven. Dat kan alles zijn.
- naar school gaan
- je vrienden
- eindeloos op social media scrollen
....
Ik verwacht geen gedicht, wel een metafoor voor iets in het leven. Wees creatief!
Slide 9 - Slide
Stuur jullie metaforen door!
