Meneer GELUK en mevrouw MOPPER

• Taal
• Basisschool
• Groep 1,2

Daar was hij dan, zomaar op een dag - 

de nieuwe buurman, meneer Geluk. 

Tuin aan tuin, deur aan deur, zij aan zij met mevrouw Mopper.

(Zucht) "Daar gaat mijn rust," zei mevrouw Mopper. "Ik wil niks met die man te maken hebben!"

Meneer Geluk maakt het gezellig in huis. De tuin zette hij vol met bloemen. 

Bloemen voor het voorjaar, voor de zomer, de herfst en zelfs voor de winder. 

Én hij plantte een appelboom.

's Ochtends groette meneer Geluk 

de zon.

En 's avonds de maan en 

de sterren.

Als het regende, groette hij de regen. Als het sneeuwde, de sneeuw en als het stormde groette hij de wind.

Op een middag klopte meneer Geluk aan bij mevrouw Mopper. Ze opende de deur op een kiertje. "Wat wil je?" vroeg ze nijdig. "Geluk," zei hij, "mijn naam is Geluk. Ik woon sinds kort ..." "En wat heb ik daarmee te maken?" 

Mevrouw Mopper draaide zich om en ze sloeg de deur dicht.

 Vaak stond mevrouw Mopper stiekem door het raam naar hem te gluren. "Waarom doet hij dat toch allemaal?" dacht ze.

Meneer Geluk ging terug naar zijn huis. Vrolijk begon hij weer te zaaien, en te planten en te spitten. 

Hij snoeide de struiken en de bomen en hij maaide het gras. Met de vogels deed hij een wedstrijdje wie het mooiste kon fluiten. 

Al een tijdje had mevrouw Mopper het gevoel dat er in haar huis iets niet meer helemaal klopte. 

"Het komt allemaal door meneer Geluk," dacht mevrouw Mopper. "Sinds hij hier woont is alles anders. 

Was alles maar weer als vroeger."

Aan de andere kant van het tuinhek scheen de zon. Meneer Geluk stond voor zijn huis en hij zuchtte: "Ach, wat is het leven toch mooi." Hij genoot van alles wat hij zag. De zwarte kat van de buurvrouw, de mol en de rups.

Toen hij mevrouw Mopper zag, zwaaide hij vriendelijk. En onvermoeibaar strooide hij zaadjes in het rond. 

De wind blies de zaadjes over het tuinhek. "Bah, wat een zinloos gedoe!" mopperde mevrouw Mopper.

Dag na dag kwamen de wonderlijkste planten op vlak achter het tuinhek van mevrouw Mopper. 

Ze werden steeds groter en sterker.

Toen meneer Geluk even niet thuis was, sloop mevrouw Mopper stiekem naar zijn tuin.

Maar wat was dat? Ze kon haar ogen niet geloven.

Einde

 Meneer Geluk en mevrouw Mopper. Mevrouw Mopper lachte. "We wonen onder één dak," zei ze. "Wat een geluk!"

Twee enorme zonnebloemen bogen zich over haar huis en over het huis van meneer Geluk. 

Stilletjes kwam meneer Geluk naast haar staan en pakte voorzichtig haar hand. En daar stonden ze. Zij aan zij.