Juice, Confrontaties, Stenen eten

• Nederlands
• Middelbare school
• havo
• Leerjaar 5

♥ boeken ♥

Opening

"Gesprongen of geduwd? Wat denk je?"

Het is tien over drie 's nachts. Twee politieagenten knielen bij een lichaam dat plat op de stoep onder aan een woontoren ligt, in een verwrongen, onnatuurlijke houding.

--> thrillerachtige elementen 

Tijdsgeest

--> geïnspireerd op roddelvlogger Yvonne Coldeweijer

"Zolang de identiteit van een slachtoffer nog niet is vastgesteld, spreken we voortaan over hen."

'What the fuck,'zegt de hoofdagent. 'Dit is toch duidelijk een ...,' 'Sst! 'onderbreekt Kevin hem. 'Hen kan je misschien horen. Het kan heel belastend zijn als hen zich niet voelt zoals jij hen ziet.'

Recensie

"Al met al is Juice een zeldzaamheid: een kritisch en vermakelijk boek over de tijdgeest, geschreven door iemand die daar niet alleen de belachelijkheid van inziet, maar die de tijd ook aanvoelt, en juist daardoor precies weet waar de ruimte zit voor spot en kritiek." (De Standaard, 9 september 2023)

Recensie

"Vanzelfsprekend ging veel aandacht van de eerste lezers uit naar de sekslessen, met name over squirten, in haar nieuwste roman Juice. Maar Heleen van Royen levert met dit uiterst geslaagde boek nog zoveel meer food for thought. Zoals het mechanisme achter - betaalde - roddels en de cancelcultuur."(De Telegraaf, 13 september 2023)

Salomé (16 jaar) komt in vwo 5 in de jeugdgevangenis vanwege iets dat met racisme te maken heeft en moet uitgerekend therapie volgen bij een man die voor haar de prototypische naïef-racistische Nederlander is. Ze zag hem, hém, in Hello Jungle, een tv-programma met lollig bedoelde clashes tussen mensen in Afrika en de 'beschaafde' Nederlandse gasten. (Gebaseerd op Toast Kannibaal dat drie seizoenen op VTM te zien was). 

'Fuck Frits. Serieus. Het ding is, ik weet heus wel dat ik niet lekker ben. Ik ben de eerste die die shit zal toegeven. Maar dit is wel een heel bizarre straf.'    

Recensie

"Confrontaties is niet alleen een aanklacht tegen het structurele racisme in onze maatschappij. Het geeft ook een ontluisterend beeld van hoe het eraan toegaat in een Nederlands jeugddetentiecentrum. " (De Standaard, 2 januari 2021)

Recensie

"Bekono heeft de stem van Salomé, haar intelligentie, haar onverzettelijkheid, haar pijn, haar verlangen, haar woede en ook haar schuldgevoel over wat ze heeft aangericht, overtuigend en prachtig getroffen. Literair gezien steekt de roman vernuftig in elkaar. Steeds grijpt Bekono terug op zinnetjes waar het meisje zich aan vasthoudt: 'het draait niet allemaal om hoe jij je voelt', 'zeur niet', 'werk hard'. 

Literatuur is haar ontsnappingsroute, ze fantaseert over de 'andere Salomé', die 'thee drinkt met koningin Elizabeth, een punkbandje begint in Parijs'. Je kunt worden wie je wilt, leren we onze kinderen. Bekono toont ons wie Salomé is. Nu is het aan ons om haar ook echt te zien." (De Standaard, 2 januari 2021)

Recensie

"Hoe is het om altijd en overal het broertje ván te zijn? Om je hele jeugd in de schaduw te staan van je populaire zus? Pijnlijk natuurlijk, maar het kan altijd erger, laat Koen Caris (1988) zien in zijn romandebuut Stenen eten. Bijvoorbeeld als je populaire zus plotseling op het spoor gaat liggen, vlak voordat de intercity langszoeft.

Drie jaar later, rond de eindexamens, wordt het dorp weer getroffen door een treinzelfmoord van een jongere - en dit keer blijft het niet bij die ene." 

(Het Parool, 10 juli 2021)

Recensie

"Tegen het ontroerende slot van de indringende, strak gecomponeerde roman loopt alles in elkaar over: collectieve en persoonlijke trauma's, verzet en overgave, schuld en troost en verdriet.

Stenen eten is een indrukwekkend debuut, vol buitensporige en doodnormale pijn, gevat in heldere zinnen met subtiel-lyrische toetsen."

(Het Parool, 10 juli 2021)

Stenen eten

De titel Stenen eten verwijst op meerdere manieren naar zelfmoord en levensmoeheid. Allereerst gaat het boek over tieners die voor de trein springen. Op de rails liggen stenen, dus de titel is een metafoor voor voor de trein springen. 

Stenen eten

Daarnaast is er een gesprek tussen Ben en Kim:

‘Wist je dat krokodillen stenen eten?’ zei ik. ‘Wat?’

‘Krokodillen.’ ‘Ja.’ ‘Eten stenen. Die vermalen hun eten voor ze.’ 

Ik praatte Verhelm na, die vanmiddag de les een kwartier had onderbroken om ons uitgebreid hierover te vertellen. Omdat ze niets zei, niet eens iets van ‘gaaf’ of zo, ging ik door. ‘Krokodillen kunnen eigenlijk niet zo goed kauwen. Je zou denken dat ze heel goed kunnen kauwen, maar dat kunnen ze dus niet.’ Tom en ik hadden aan Verhelms lippen gehangen, maar nu ik het uit mijn eigen mond terughoorde snapte ik dat dit kinderachtige informatie was. Ik begon op mijn wang te kauwen. ‘Hee,’ zei ze, ‘hou daar eens mee op.’ Ze klonk weer even als de oude Kim, die ene die niet constant boos op mij was. ‘Die stenen maken ze ook zwaarder. Trekken ze eigenlijk een beetje kopje-onder’.

Even later staat er: ‘[...] ik had moeten zien dat Kim een maag vol stenen had die haar kopje-onder trokken’. (p. 223) 

Stenen eten

Even later staat er: 

‘[...] ik had moeten zien dat Kim een maag vol stenen had die haar kopje-onder trokken’.