Kees hie
in plakje
oan 'e finger.
Net serieus, mar ferfelend
genôch om der net even in
pleisterke op te dwaan. Krekt
as moast
er mei dy finger oeral krekt even tsjin oan stompe. It wie wol wat lytsbernich foar in direkteur, om mei sa'n pleisterke om 'e finger om te rinnen, mar it moast dochs mar.
De foarige jûns ûnder iten hiene hy en syn frou it der noch oer hân. "Moatst no ris sjen, ik ha hjir krekt sa'n ferfelend plakje, dat hieltyd iepengiet."
"No ju, och, och, och, och!"
"Hoechst my de gek net oan te stekken, hear, aanst hast alles hjir ûnder 't bloed,"
"Wat no, moat ik in amer helje?"
"Oan dy ha'k ek neat, fernim ik wol."
"No, it doaske pleisters leit yn 't medisynkastke yn 'e badkeamer".
"Ja, 'k sil wol ris sjen."
En dêrmei wie it praat wer út.