Het verhaal van Tuur
Tijdens zijn hele lagereschooltijd is Tuur het slachtoffer van
pesterijen. Tuur is nu 14 jaar en vertelt hoe het pesten stilaan zijn leven overnam.
‘Pesten is je echt raken, niet gewoon eens een verkeerd woordje zeggen. Maar echt de godganse dag je beledigen, aan je trekken, duwen, schoppen.
Het begon met woorden: “Hé dikke, struisvogel, walvis.” Allemaal manieren om me eraan te herinneren dat ik echt dik was. En als ze dan beginnen te slaan en te schoppen, dan doet het op alle manieren pijn. Dat raakt je op alle vlakken.
Mijn zelfbeeld was helemaal weg. Maar op school weende
ik nooit. Het was pas als ik thuiskwam dat ik mij verstopte op
mijn kamer. Ik sliep niet meer, ik voelde me slecht, omdat ik er
constant over nadacht: de stress, de paniek, de angst.
Ik wilde het thuis niet vertellen, omdat ik dacht dat het alleen
maar erger zou worden. Als je gepest wordt, wil je dat het liefst
voor jezelf houden.
Op een dag hadden ze me fysiek aangepakt. Thuis gaf mijn
zus me een tik. Toen ben ik onder de tafel gekropen en ben ik
beginnen te wenen. Alles werd zwart voor mijn ogen. Mijn zus
wist niet wat er gebeurde. Toen heb ik alles opgebiecht. Dat was heel emotioneel. Niets is erger dan je mama en papa zien wenen.
Die gedachte aan pesten blijft altijd in je hoofd spoken. Je blijft
eraan denken. Maar nu ik vrienden heb en omringd ben door
mensen die me graag zien, kan ik het een plaats geven en kan ik genieten van de momenten met mijn vrienden.
Het beste dat je kunt doen, is het vertellen aan iemand. Aan een vertrouwenspersoon, je mama, papa, broer of zus, het maakt niet uit, maar je moet het wel aan iemand vertellen.’
Deboes, T. (2016, 28 januari). Pestslachtoffers: dit deed pesten met Tuur, Cagla en mama Martine. www.klasse.be
