Astrid Roemer kan natuurlijk niet in deze lijst ontbreken. Als geen ander weet Astrid Roemer woorden te vinden voor de gelaagdheid van de (post)koloniale geschiedenis. De psychische lagen en complexiteit, die langzaam worden afgepeld. Zoals in Gebroken Wit, een roman over drie generaties vrouwen. Dit begint kalmpjes aan de oppervlakte, maar toont een onderliggende orkaan: een door incest getraumatiseerde zus en dochter wordt weg gehouden in een inrichting.